Onze werkgroep werkt samen met Parkvilla Filmhuis in Alphen aan den Rijn. Als in het filmhuis een film op het programma staat die raakvlakken heeft met het werk van Amnesty, is onze werkgroep in de foyer van het theater aanwezig. Tijdens de pauze en na afloop van de film informeren we het publiek over het werk van Amnesty.
Ook leggen we handtekeningenlijsten neer voor lopende acties van Amnesty. Mensen kunnen dan hun handtekening zetten onder bijvoorbeeld petities die tot doel hebben dat gewetensgevangen vrij komen of een betere behandeling krijgen. En natuurlijk kan men zich ook opgeven voor andere acties van Amnesty, bijvoorbeeld collecteren tijdens de collecteweek of brieven schrijven voor de schrijfgroep.
10 en 11 december 2024 Twee films rond het thema mensenrechten: ‘My favourite cake’ en ‘Ni chaînes ni maîtres’
Op 10 december is het de Internationale Dag van de Mensenrechten. Dit om te gedenken dat op 10 december 1948 de De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (UVRM) is aangenomen door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties.
De Amnesty-werkgroep Alphen aan den Rijn en het filmhuis van Parkvilla hebben besloten deze belangrijke dag samen te vieren. En dat doen we door het vertonen van twee films die met mensenrechten te maken hebben. Dat zijn My favourite cake, een 'subversieve film die de repressie in Iran bekritiseert' (Trouw), en Ni chaînes ni maîtres, een speelfilm over het Franse slavernijverleden.
My favourite cake - dinsdagmiddag 10 december om 13.30 uur
Mahin (70) woont alleen in Teheran sinds haar man is overleden en haar dochter naar Europa is vertrokken. Na weer een middag thee te hebben gedronken met haar vriendinnen, besluit ze haar eenzame routine te doorbreken en nieuw leven in haar liefdesleven te blazen. Ze ontmoet Faramarz, een bescheiden en vriendelijke alleenstaande man van haar leeftijd. Hij is taxichauffeur en veteraan en heeft net als Mahin een onafhankelijke geest: hij kreeg problemen met de autoriteiten omdat hij een muziekinstrument bespeelde in een bruiloftsband. Mahin stelt zich open voor een nieuwe romance en nodigt Faramarz uit in haar appartement om haar favoriete taart voor hem te bakken. Het wordt een onverwachte, onvergetelijke avond.
Ni chaînes ni maîtres - woensdagavond 11 december om 20.00 uur
In 1759 heet het eiland Mauritius nog Île de France. Dit door de Fransen gekoloniseerde stukje Afrika is met slavenarbeid uitgegroeid tot een lucratief wingewest. De tot slaaf gemaakte Mati droomt van een vrij leven, ver weg van de suikerrietplantage. Volgens de overlevering zou er ergens op Île de France een plek bestaan waar voormalige slaven in vrijheid leven. Mati’s vader Massamba gelooft daar niets van, en vindt dat ze zich beter kan schikken in haar lot. Dat is immers de enige kans om te overleven. Wanneer Mati toch ontsnapt, en de plantagehouder de beruchte slavenjager Madame de la Victoire inhuurt om haar te vangen, ziet Massamba geen andere mogelijkheid dan zijn ketenen af te gooien en zijn dochter te vinden, voor het te laat is. Ni chaînes ni maîtres is de eerste recente grote Franse speelfilm die een blik op het Franse slavernijverleden werpt.
Schrijf een brief, verander een leven
Bij beide films kan het publiek in de pauze en na afloop langskomen bij de stand van onze werkgroep. Wij vragen aandacht voor Write for Rights, een wereldwijde schrijfactie van Amnesty International voor mensen die onterecht vastzitten of worden bedreigd vanwege hun werk, hun mening of om wie ze zijn. Wie dat wil, kan deze actie ter plekke ondersteunen door voorgedrukte voorbeeldbrieven te ondertekenen waarin machthebbers wordt gevraagd het onrecht te stoppen. Wij zorgen ervoor dat de brieven naar de verantwoordelijke overheden worden gestuurd. Deze internationale actie levert elk jaar succes op. Activisten komen vrij, discriminatie stopt, daders worden berecht. Dus kom naar (een van) de films en doe mee!
Kijk voor meer informatie over de films op de website van Parkvilla.
21 maart 2023 Amnesty Alphen bij de film Tori en Lokita
Op dinsdag 21 maart was het de Internationale dag tegen racisme en discriminatie. In het kader van die dag verzorgden Amnesty Alphen en Parkvilla, in samenwerking met de stichting iDb en de gemeente, een avond in Parkvilla filmhuis.
Aan zo'n 25 bezoekers vertoonden we de film Tori en Lokita van Gouden Palmwinnaars Jean-Pierre en Luc Dardenne. De film gaat over twee tieners die vanuit Afrika naar Europa vluchten en daar de harde realiteit van het vluchtelingenleven leren kennen. Een toepasselijke, indrukwekkende film over het lot van immigranten in Europa. Het verhaal speelde zich af in België, en had een trieste afloop.
Bij de kraam van Amnesty konden bezoekers na afloop een petitie tekenen, meer informatie krijgen over ons werk of gewoon een babbeltje komen maken. De film bleek nogal wat los te hebben gemaakt, er werd druk nagepraat over onderwerpen als asielzoekers, migratie en discriminatie.
Jammer genoeg had het Nederlandse hoofdkantoor van Amnesty International niet voorzien in een petitie of ander materiaal dat specifiek bedoeld was voor de dag tegen racisme en discriminatie. Daarom moesten we het doen met de petitie voor vrouwen in Iran van Internationale vrouwendag op 8 maart. Omdat verschillende gasten deze petitie al hadden getekend tijdens onze acties rond vrouwendag op 5 en 8 maart, zijn er deze avond helaas niet veel handtekeningen bij gekomen.
Over de film
Met Tori et Lokita houden de filmmakers de kijker een spiegel voor. Hun hartverscheurende observaties over de samenleving waarin we leven, confronteren ons met dat wat we niet willen zien. Twee tieners zijn Afrika ontvlucht en in België terechtgekomen. De harde realiteit van het vluchtelingenleven brengt Tori (Pablo Schils) en Lokita (Joely Mbundu) tot elkaar. Samen proberen ze een leven op te bouwen als broer en zus. Een verblijfsvergunning blijkt moeilijk te krijgen, waardoor ze van verschillende kanten in het nauw worden gedreven. Tori en Lokita lijken onzichtbaar voor de wereld om hen heen, maar gelukkig hebben ze elkaar.
Zoals altijd werkten de Dardennes met onervaren acteurs. De chemie tussen Pablo Schils en Joely Mbundu is fenomenaal en laat niemand onberoerd. Voor Tori et Lokita werden de Dardennes op het Filmfestival van Cannes bekroond met de speciale prijs ter gelegenheid van de 75e editie van het festival.
8 maart 2023 Amnesty Alphen bij de film It's Raining Women
Op woensdag 8 maart was het Internationale Vrouwendag, een dag die in het teken staat van strijdbaarheid en solidariteit van vrouwen, en waarin we opkomen voor gelijke kansen. Onze Amnesty-werkgroep en Parkvilla sloegen de handen ineen en vertoonden de documentaire 'It's Raining Women', een film over loons(on)gelijkheid.
Hoewel er wat minder belangstellenden op de film afkwamen dan gehoopt (25 à 30), kunnen we toch terugkijken op een geslaagde avond. Na de film werden de bezoekers getrakteerd op een gratis drankje met wat versnaperingen en was er gelegenheid tot napraten in de foyer van Parkvilla.
Bezoekers spraken van een 'verhelderende' documentaire die een 'onthutsend' beeld schetst van hoe het in de westerse wereld blijkbaar nog steeds gesteld is met de beloningsverschillen tussen mannen en vrouwen. De gesprekken waren zeer geanimeerd. Veel filmgangers bleven nog lange tijd zitten en het werd heel gezellig, met zijn allen rond de grote tafel in de foyer.
Bij de stand van onze Amnesty-werkgroep konden de bezoekers een petitie tekenen, gericht op steun voor onderdrukte vrouwen in Afghanistan. Ondanks de wat tegenvallende opkomst telden we aan het eind van de avond toch nog 17 handtekeningen: een mooi resultaat!
Informatie over de fim
De bekroonde Finse filmmaker en producer Mari Soppela (Family Files en Mother Land) was geschokt toen ze de ‘Glass Ceiling’-index van het tijdschrift Economist ontdekte, een statistiek die bijhoudt waar in de geïndustrialiseerde wereld vrouwen de beste vooruitzichten hebben op gelijke kansen op de werkvloer. Ze reisde in vijf jaar de wereld over om het merkwaardige en complexe 'glazen plafond’ te onderzoeken.
Rode draad in de film is het verhaal van programmadirecteur Rebecca Burke. Nadat ze haar baan is kwijtgeraakt, ontdekt Rebecca dat haar vroegere mannelijke collega's in vergelijkbare functies bijna twee keer zoveel verdienden als zij. Burke daagt haar voormalige werkgever, telecomgigant TalkTalk, voor de rechter en belandt in een worsteling met bedrijfsjuristen en het rechtssysteem. Ze krijgt hierbij steun van haar vastberaden advocaat Sheila Aly en haar vriendin Sam Walker, die haar eigen juridische strijd voor gelijke beloning heeft gewonnen.
In haar documentaire heeft Mari Soppela ook ontmoetingen met:
- Charlayne Hunter-Gault, bekroond journalist en burgerrechten-activiste en de eerste Afro-Amerikaanse vrouw die zich inschreef aan de universiteit van Georgia.
- Tarja Halonen, in 2000 de eerste vrouwelijke president van Finland, Expat IT-directeur Mervi Lampinen, geduldig lachend wanneer ze tijdens vergaderingen weer eens voor de secretaresse wordt aangezien.
- Parijse architecte Françoise N'Thépé, die haar eigen bedrijf oprichtte om de onderdrukkende mannelijke erfenis van Le Corbusier het hoofd te kunnen bieden.
- Miyoko Kojima, die als diversiteit- en inclusieconsulent in de patriarchale bedrijfswereld van Japan een frisse wind van bewustzijn laat waaien.
Januari 2019 Amnesty Alphen bij de film Rafaël
Rond het eerste weekend in januari 2019 draaide in het Parkvilla Filmhuis de film Rafaël. Een aangrijpend en waargebeurd verhaal over de liefde tussen een Tunesische man en een Nederlandse vrouw. Maar ook over hoe het is om illegaal de oversteek naar Europa te moeten maken. Omdat de film mooi aansluit bij het thema mensenrechten, was onze werkgroep op 4, 6 en 7 januari met een informatiestand aanwezig in de foyer van Parkvilla filmhuis.
Bezoekers konden bij ons terecht voor algemene informatie over het werk van Amnesty International en de activiteiten van onze werkgroep in het bijzonder. Maar ze konden ook gewoon even een praatje komen maken over de inhoud van de film. Tevens boden we de mogelijheid om een handtekening te zetten onder twee petities voor vrouwen die vervolgd worden vanwege hun mensenrechtenactiviteiten: Geraldine Chacón uit Venezuela en Leila de Lima uit de Filipijnen.
Vooral op vrijdag 4 januari was de zaal goed bezet en veel bezoekers namen even de tijd om zich te verdiepen in het lot van beide vrouwen. Op de petitielijsten stonden al snel enkele tientallen handtekeningen. De beide andere dagen was het wat rustiger. We kregen veel positieve respons op onze aanwezigheid en op de verstrekte informatie. Eén bezoeker kwam spontaan naar ons toe met de mededeling: 'Jullie hebben er een donateur bij, hoor.' Uiteindelijk wisten we 91 handtekeningen te verzamelen. We willen alle bezoekers die de petities hebben getekend langs deze weg bedanken.
